علايم بيماري‌هاي اعصاب و روان
کمينه  
 
 
 
کمينه
علايم بيماري‌هاي اعصاب و روان
 
علايم بيماري‌هاي اعصاب و روان
اختلال در خواب:

در اختلالخواب كه به صورت بي‌خوابي يا پرخوابي بروز مي‌كند، گاهي فرد دير به خواب مي‌رود. گاه مي‌نشيند و گاه راه مي‌رود. گاهي در رختخواب دراز مي‌كشد، چشمانش باز است. نگران است چرا خواب به چشمانش نمي‌آيد، گاه ساعت‌ها به خود مي‌غلتد ولي خوابش گسستهاست. مثلا ساعت 5/3 بيدار مي‌شود و ديگر خوابش نمي‌برد؛ صبح هم اصلا سرحال نيستخسته و كوفته است حوصله‌اش كم است. گاهي به صورت پرخوابي خود را نشان مي‌دهد بهطوريكه علاوه بر حداقل 8 ساعت در طول شبانه روز، باز هم اگر كسي مزاحمش نشود‏،خواهد خوابيد.

اختلال در اشتها:

به صورت بي‌اشتهايي فرد دائما دلشمي‌خواهد چيزي بخورد؛ خصوصا افراد افسرده علاقه زيادي به شيريني پيدا مي‌كنند. ايناختلال گاهي به صورت بي‌اشتهايي و بيزاري از غذا و بوي آن است.

اختلال درميل به فعاليت جنسي:

به صورت بي‌ميلي جنسي يا عدم ارضا شدن از همسر و گاهيبه صورت افزايش بي‌رويه ميل جنسي به نوعي كه دچار خودارضاعي، بي‌بند و باري جنسي ويا انحرافات جنسي ديگر مي‌شود.

اختلال در كاركرد رواني، از ديگر علايمبيماري‌هاي رواني است كه در رفتار، تكلم و تفكر، هيجانات و عواطف، درك، حافظه، هوشو قضاوت و سطح هوشياري بروز مي‌كند.


اختلال در رفتار:

ممكن استفرد در خود فرو رفته و تمايل با صحبت با ديگران نداشته باشد؛ خيلي گرفته، گوشه‌گير،خجالتي و آرام باشد؛ ساعت‌ها تنها در يك كنج بنشيند و يا دراز بكشد. اين مشكل گاهيبه صورت پرخاشگري، درگيري و كتك‌كاري با ديگران، عصبانيت، پرتاب اشياء يا شكستنآنها و گاهي به صورت رفتارهاي وسواس مثل شستن زياد دستها، تميزكاري زياد، شك‌كردندر كار، خصوصا در نحوه چك كردن زياد كارها و وسايل مثل شيرگاز، قفل‌ها يا شمردنخط‌هاي سفيد وسط جاده، خواندن تابلوها يا به صورت رفتارهاي افراطي توام با باورهايغلط مذهبي براي دوري از حوادث آينده و بالاخره ... بروز مي‌يابد.

فكروسواسي يعني فكري كه مزاحم وي است، دائما در ذهنش دور مي‌زند، خجالت مي‌كشد بهديگران بگويد شرمش مي‌آيد كه چنين فكري دارد. هرچه با خود مي‌جنگد كه فكر را بيرونكند، نمي‌تواند.

اختلال در تكلم و تفكر:

به صورت كم حرفي بيش از حديا پرحرفي دائم و گاهي بيان كلمات بي‌ربط و بيان كردن افكاري عجيب و غريب و نشدنيمثل كسي او را چيزخور كرده (در صورتي كه با فرهنگ جامعه منافات داشته باشد) يا كسيسم در غذايش مي‌ريزد و ... كه در اصطلاح هذيان گويند، بروز مي‌كند.

اختلال در هيجانات و عواطف:

در يك شرايط خاص مطابق با آن شرايط هيجاناتش بروز نكندبه شكل افراطي و يا غيرطبيعي مثلا افراطي گريه كند يا بخندد يا عصباني شود بهعبارتي عواطفي نامتناسب باشد.

اختلال در درك:

ممكن است در فهمتحريكاتي كه از حواس پنج گانه به وي مي‌رسد، دچار مشكل يا سوء تعبير شود مثلاچيزهايي ببيند كه ما نمي‌بينيم، صداهايي بشنود كه ما نمي‌شنويم؛ مثلا صدايي كه بااو حرف مي‌زند و به او دستور مي‌دهد و او را تحقير مي‌كند.(توهم)

اختلال درحافظه:

فرد حافظه‌اش را از دست بدهد و وقايع مهم را فراموش كند، دچارفراموشي مكرر بشود كه با فراموشي سالمندي متفاوت است مثلا راهش را گم مي‌كند افرادآشنا را نشناسد كه البته بين اشكال در تمركز و فراموشي بايد فرق قائل شد.

اختلال در هوش و قضاوت:

در كارها اشتباهات زيادي مي‌كند؛ خصوصا دركارهاي روزمره زندگي توان هوشي وي كاهش مي‌يابد، از قضاوت موارد ساده باز مي‌ماند.

اختلال در سطح هوشياري:

در بعضي از اختلالات رواني كه بيشتر ناشياز ضايعات مغزي است، سبك هوشياري كم مي‌شود، زمان و مكان و اشخاص را نمي‌شناسد. ايناختلال در مسموميت دارويي و حمله تشنجي نيز ديده مي‌شود.

به گفته اينپژوهشگر، اختلال در فعاليت‌ها، بخش ديگري از علائم بيماري‌هاي رواني را تشكيلمي‌دهد.

اين اختلالات در عملكرد فردي، خانوادگي و اجتماعي و شغلي و تحصيليفرد بروز مي‌يابند.

اختلال در عملكرد فردي:

بيمار به نيازهاي شخصيخود اهميت نمي‌دهد. بهداشت فردي را رعايت نمي‌كند، به حمام نمي‌رود، پابرهنه راهمي‌رود سر و صورت خود را مرتب نمي‌كند.

اختلال در عملكرد خانوادگي واجتماعي:

بيمار با دوستان، اعضاي خانواده و ... رفتاري نادرست و عجيب وغريب دارد؛ ديگران را مورد اذيت قرار مي‌دهد؛ بي‌پروا عمل مي‌كند؛ گاه موجب تسخر وخنده ديگران مي‌شود؛ روابطش با همه به هم مي‌خورد، قادر به ارتباط درست و منطقيحداقل طبق عرف جامعه با ديگران نيست.

اختلال در عملكرد شغلي و تحصيلي:

افت نمرات تحصيلي، اشكال در مطالعه و تمركز و يادگيري ناتواني درفعاليت‌هاي گروهي، ناسازگاري با معلمان و ساير همكلاسي‌ها، افت عملكرد شغلياشتباهات مكرر، ناتواني درانجام امور محوله به طوري كه موجب اخراج وي از شغل خواهدشد.


بيماري‌هاي اعصاب و روان و باورهاي غلط:

در هر جامعه‌ايبرخي اعتقادات و باورهاي غلط وجود دارد كه هيچ مبناي علمي، عقلي و يا مذهبي ندارد ومعمولا افراد تحصيل‌نكرده بيشتر به آن عقيده دارند.

اين باورها و اعتقاداتدرهر زمينه‌اي زياد است ليكن ما چند باور غلط عمده در زمينه اعصاب و روان ودرمان‌هاي دارويي بيماري‌هاي اعصاب و روان را بيان مي‌كنيم.

معمولا اگر ماكلمه اختلال اعصاب و روان را بشنويم ناخودآگاه نوع شديد آن مانند كسي كه با خود حرفمي‌زند، با خود مي‌خندد و يا با ظاهري ژوليده در خيابان بي‌پروا راه مي‌رود درذهنمان تداعي مي‌شود، اين درحالي است كه اختلالات اعصاب و روان طيف گسترده‌ي دارد واز خفيف‌ترين نوع به صورت عصبانيت و پرخاشگري مكرر با دوستان ، افراد ، خانواده ويا ... بروز كرده تا شديدترين نوع كه علائم آن گفته شد، پس منطقي نيست كه اگر فرديبه روانپزشك يا پزشك عمومي مراجعه كرد و داروي اعصاب براي وي تجويز شد، او را فرديداراي اختلال عقل تلقي كنيم.

يك اضطراب قبل از امتحان نيز اگر منجر شودفردي كه نمره خوبي كسب مي‌كند، دائما در ترس باشد اختلال بيماري اعصاب و روان (اضطراب) تلقي مي‌شود. يا دانش‌آموزي كه دچار افت تحصيلي شده، غيبت مكرر از مدرسه ودلتنگي مكرر دارد يا بي‌حوصله بوده و رفت و آمد با افراد ناباب را شروع كردهمي‌تواند نشان‌دهنده نوع ديگر از بيماري اعصاب و روان (افسردگي) باشد.

نگرش‌هاي غلط در جامعه ما موجب شده اگر فردي احساس كند دچار اضطراب،افسردگي، پرخاشگري و يا احساس سيري از زندگي شده، از ترس حرف‌هاي ديگران به پزشكمراجعه نكند و يا از رفتن به مراكز مشاوره دچار شرم، ترس يا خجالت افزون شود و ايندر صورتي است كه اگر اختلالات و بيماريهاي اعصاب و روان را به موقع درمان كنيم، فرددچار مشكل بعدي نخواهد شد چرا كه اگر فردي تعادل اعصاب و روانش بهم مي‌خورد ممكناست در شغل، تحصيل، خانواده يا اجتماع دچار سرخوردگي و مصيبت‌هاي بعدي شود.

هرچند ما عادت كرده‌ايم به نوعي حالات رواني خود را توجيه كرده و از اين كهفكر كنيم دچار اختلال اعصاب و روان شده‌ايم تا حد ممكن فرار كنيم.

باور غلطديگر در خصوص مصرف داروهاي اعصاب و روان است؛ به طوري كه فكر ‌كنيم اگر كسي داروياعصاب و روان بخورد، تا آخر عمر بايد آنرا مصرف كند و يا اينكه داروهاي اعصاب وروان اعتيادآوراست. متاسفانه اين تصور غلط موجب شده كه اگر پزشك براي فردي كه نيازبه داروهاي اعصاب و روان دارد، تجويز كند او از خوردن دارو خودداري كرده يا آنرانامرتب مصرف كند و يا زودتر از موقع و طول درماني كه پزشك توصيه نموده، دارو را قطعكند؛ بهرحال تداوم غيرصحيح دراين زمينه مي‌تواند عوارض زيادي براي فرد داشته باشد. چرا كه هيچ فردي از بيماري اعصاب و روان مصون نيست اگرچه نداند يا باور نكند و هيچداروي اعصاب و روان اعتيادآور نيست مگر داروهاي خواب‌آور، آن هم اگر زير نظر پزشكمصرف نشود.
 
دكتر حسن ذبيحياردستاني، متخصص بهداشت روان
 

 
     
  
کليه حقوق مادي و معنوي سايت متعلق به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی ناصح مي باشد